Czy to komiksy robią z nas komiksiarzy?

Czy to przeczytane w dzieciństwie komiksy decydują o tym, jakiego rodzaju kreska i styl będą nam się podobać, gdy dorośniemy? Śmiem twierdzić, że nie. Albo przynajmniej, że nie tylko.

Chciałem zostawić sobie ten wpis na Dzień Dziecka, ale pierwszego czerwca utonąłby w gąszczu innych okolicznościowych wpisów na blogach z tej okazji. A chodzi o rzecz dość istotną, czyli o lektury kształtujące wyobraźnię i gust dorosłych czytelników komiksowych. Teoretycznie nie ma nad czym się zastanawiać. Wszyscy (mam na myśli roczniki 70-te i 80-te) czytaliśmy to samo: „Kajko i Kokosza”, „Tytusa”, „Hansa Klossa” , „Thorgala” czy albumy Baranowskiego. Ale przecież nie były to pierwsze lektury z obrazkami, wcześniej – przynajmniej w większości przypadków – były to książki obrazkowe, albo książki ilustrowane, czytane nam przez rodziców. Komiksy to już najczęściej samodzielna lektura pięcio i sześciolatków. Z tego, co pamiętam, moją główną motywacją do nauki czytania były ukochane „Tytusy”, bowiem dziadek, który chętnie czytał mi książki, z komiksami nie dawał sobie rady. I rzeczywiście, czytanie komiksów na głos raczej nie zdaje egzaminu, nie ma się co czarować. I nie ma też co ukrywać, że to pierwsze obrazy, jakie wpadają nam w oczy w ogromnym stopniu kształtują naszą wyobraźnię, a komiksy siłą rzeczy nie będą pierwsze. Ostatnio za pomocą książki „Polska ilustracja książkowa” (Warszawa 1964) i dwóch świetnych blogów, których autorzy archiwizują dorobek polskiej literatury dla dzieci ( To Dla Pamięci oraz Garaż Ilustracji Książkowych) starałem się odtworzyć swoje pierwsze, czytane rzecz jasna przez dorosłych, ilustrowane lektury. Oprócz mistrzów, którzy tworzą cały czas, więc nie sposób ich zapomnieć (mam na myśli Wilkonia czy Butenkę) udało mi się wyciągnąć z pamięci kilka ulubionych lektur.

Przypomniałem sobie o doskonale ilustrowanych przez „Stannego przygodach Sindbada żeglarza”. Mogłem słuchać tych opowieści po kilka razy.

Przypomniałem sobie też o „Przepraszam, smoku” i „Panu Maluśkiewiczu” – znałem te książki chyba na pamięć.

Przypomniałem sobie również  o Gabrielu Rechowiczu (wtedy oczywiście nie wiedziałem, jak się nazywa). Myślałem, że ten człowiek rysuje tylko to, co mu się przyśni. Pamiętam, że to była bardzo zaczytana i zmaltretowana książka z biblioteki, ktoś poza mną musiał być jej wiernym fanem.

Odświeżyłem sobie pamięć o oszałamiającym Januszu Towpiku, bo bezskutecznie starałem się przerysowywać zwierzęta z jego ilustracji. Afryka i kraje arabskie w dzieciństwie zawsze kojarzyły mi się z Towpikiem.

Świetne graficznie były też  „Baśnie narodów ZSRR”. Byłem już starszym dzieciakiem i nie chciało mi się ich czytać, ale ciągle oglądałem te obrazki.

Właściwie te książki są odpowiedzią na pytanie, dlaczego dziś moimi ulubionymi komiksami są albumy Sfara, Davida B., Igorta, Gippiego czy De Crecy i amerykańskiej sceny niezależnej. Przeszukajcie dwa poniższe blogi, a może też odnajdziecie odpowiedzi na pytanie, dlaczego podobają wam się właśnie te, a nie inne komiksy. Polecam.

To dla pamięci
http://jarmila09.wordpress.com/page/12/

Garaż ilustracji książkowych
http://pstrobazar.blogspot.com/

Część ilustracji zamieszczonych w tym wpisie pochodzi z obydwu blogów. Ilustracja otwierająca wpis to robota Towpika.