10 twórców, których (niestety) ciągle nie przeczytamy po polsku

Załóżmy, że okazuję się spadkobiercą amerykańskiego milionera i mam mnóstwo dolarów do spalenia. A skoro tak, czym prędzej zakładam wydawnictwo komiksowe i nie przejmując się takimi błahostkami jak rynek, podaż, popyt i sprzedaż wydaję autorów, których wciąż brakuje mi na półkach w polskich księgarniach

Numer jeden to Bastien Vives, złoty chłopak francuskiego komiksu. Pomimo tego, że ma 27 lat posiada na koncie sporo albumów i kilka sukcesów. W zeszłym roku świetne recenzje zebrała „Polina”, a poza tym zrobił do scenariusza Merwana doskonałą serię o Cesarstwie Rzymskim. Zdradzę, że jedno z polskich wydawnictw komiksowych ostrzy sobie zęby na Vivesa. Ale nie zdradzę które (na  ilustracji poniżej „Polina”).

Brecht Evens jest jeszcze młodszy (rocznik 1986) od Vivesa i pochodzi z Holandii. Jego „Wrong Place” ukazało się już po angielsku, niemiecku, francusku, japońsku. Stworzył je dzięki literackiemu stypendium (tak, w Holandii to możliwie). Dzięki kolejnemu stypendium stworzył też album „Making off”, który za chwilę po angielsku wyda  Drawn&Quratrely. Komiksy Evensa są malarskie, ilustracyjne, ale w tym przypadku to zaleta (na ilustracji poniżej „Wrong Place”).

Vanoli, jeden z najciekawszych autorów ze stajni L’Association. Agresywny ekspresjonista komiksowy. Prawdziwy oryginał, odrobinę ciężkostrawny, ale fascynujący (na ilustracji poniżej „Le Controleur de Verite Vanoliego).

Vaughn Bode, psychodeliczne, narkotyczne komiksy. Jeden z symboli amerykańskiej kontrkultury lat 60. Jego rysunkami, szczególnie projektami postaci inspirowali się później grafficiarze (na ilustracji poniżej Cheech Wizard Bode)

Edmond Baudouin (rocznik 1942), również jeden z najbardziej rozpoznawalnych autorów L’Association. Mistrz francuskiej alternatywy, niestety nieznany w Polsce, choć ma na koncie mnóstwo albumów. Podobnie jak Hugo Pratt (choć w innym stylu), świetnie posługuje się tuszem, plamą i kontrastem między czernią i bielą (poniżej Baudouin „Le Voyage”).

Manuel Fior w Polsce miał już na koncie jedną publikację, ale nie komiksową (ilustracje do książki dla dzieci). Niemniej obok Gipiego czy Igorta  to dziś jeden z najciekawszych artystów komiksowych z Włoch. Doskonałe wyczucie koloru i subtelna kreska (poniżej „Ikarus” Fiora)

Chester Brown powinien się w końcu u nas pojawić jako dopełnienie Clowesa czy Burnsa.Wydałbym na pierwszy ogień „Louisa Riela” (doskonały album historyczny), albo szalony komiks „Ed The Happy Clown” (poniżej plansza z „Louisa Riela”).

Chris Ware pojawia się dopiero tutaj choć powinien być na pierwszym miejscu. Ale jego „Jimmy Corrigan” jest od dawna w planach Kultury Gniewu, zatem prędzej czy później go przeczytamy. A że warto, wystarczy spojrzeć na planszę. Chris Ware = najlepszy designer wśród komiksiarzy (poniżej „Jimmy Corrigan”)

Manu Larcenet powinien pojawić się u nas ze względu na „Ordinary Victories”. Choć to znana formuła komiksu autobiograficznego o miłości, rodzinie, chorobie, to jednak Larcenet ma swój wyjątkowy, nostalgiczny urok (poniżej plansza z „Ordinary Victories”).

Na koniec nie może zabraknąć jakiegoś komiksu dla dzieci. Tym bardziej, że ciekawych  komiksów dla małych czytelników wciąż u nas brakuje. Brytyjczycy mają Luke’a Pearsona i jego cykl o Hildzie. Tylko pozazdrościć (poniżej plansza z „Hildafolk”).

Oczywiście powyższa lista nie wyczerpuje wszystkich typów. Jakieś propozycje?

Ps. Ciągle liczę na ten tajemniczy spadek z Ameryki.